Ukoliko još niste počeli da pratite seriju Pravi detektiv (True Detective), onda požurite jer se danas prva sezona završava, a ovakva serija se ne pojavljuje svaki dan. Radi se o jednom od najboljih proizvoda HBO produkcije, čiji kvalitet vjerovatno ni izbliza ne bi bio tako zarazan da dvojicu protagonista ne tumači fenomenalni dvojac: Vudi Harelson i Metju Mekonahi. Vudi i Metju, odnosno, Marti i Rast su policijski detektivi čiji životi bivaju isprepletani tokom (i zbog) potrage za misterioznim serijskim ubicom u Luizijani. Moto serije, „Čovjek je najokrutnija životinja“, kroz epizode se ne odnosi samo na ubistva koja glavni likovi istražuju, već i na njih same i njihov način života.
Marti Hart je naizgled pristojan porodični čovjek koji ne želi da miješa posao sa ličnim životom. Rast Kol je naizgled depresivni samotnjak, filozof šopenhauerskog usmjerenja, razočaran u život i u ljude. I jedan i drugi se kroz epizode, međutim, pokazuju sve više kao sopstvene suprotnosti, kao ljudi sa svojim unutrašnjim anđelima i demonima koji tek ponekad izbijaju na površinu. U sudaru sa onim što partneri istražuju, gledalac se nerijetko zapita gdje su čije granice i da li su svi ljudi od krvi i mesa, čak i oni koje doživljavamo kao junake, skloni moralnoj dekadenciji i koliko daleko (ili duboko) mogu da skrenu sa puta.
Mnogi kritičari su seriju povezivali sa raznim književnim ostvarenjima, pa ću i ja iznijeti svoju asocijaciju. Iako sa primjetnim razlikama, Pravi detektiv ima izvjestan broj sličnosti sa romanima Stiga Larsona (Djevojka sa tetovažom zmaja itd). Nestanci ljudi, misterija i okultnost, moćne porodice, Luizijana i Švedska kao depresivni prostori koji iza mirne svakodnevice kriju mračne tajne, nesavršenost glavnih likova koji osciliraju u svom životnom putu – zaista je mnogo detalja koji povezuju ova dva remek-djela. I jedan koji je posebno bitan – mizoginija. Originalni švedski naslov Djevojke sa tetovažom zmaja jeste Muškarci koji mrze žene (Män som hatar kvinnor), a taj naslov bi se sasvim regularno mogao naći i na, inače genijalnoj, uvodnoj špici ove serije.
Žrtve serijskog ubice (ili ubica) jesu mlade žene i djevojčice, koje su ubijane na najstrašnije načine u okultnom okrilju misterioznog Žutog kralja. Ali, mizoginija je takođe problem koji nepobitno nose i naši junaci, prije svega Marti, koji žene smatra svojim vlasništvom – i svoju suprugu i svoje kćerke, ali, bogami, i mlade atraktivne djevojke kojima ne može da odoli. U tom kovitlacu, Marti lako postaje uvrijeđen i bijesan, što pokušava da riješi jedino nasiljem. Rast je drugačiji tip, kod njega je istaknuta hladnoća kojom odbija sve žene (i ljude uopšte) od sebe, ali i još uvijek nerazjašnjena prošlost u kojoj je stradala njegova kćerka, a potom ga napustila i supruga.
Nešto je trulo u Američkim državama, poručuje nam ovaj serijal, jer svi, čini se, nose maske kojima kriju svoje pravo lice. Mnogi nose i štipaljke na nosu, da im ne bi zasmrdila grozomorna stvarnost. Idilična slika porodičnog i religioznog svijeta Luizijane samo je Potempkinovo selo iza kojeg se kriju užasi. I to je još jedna sličnost sa Larsonovom trilogijom. A dva uporna detektiva, uz sve svoje mane, krenula su da se suoče sa životom (i smrću). Jer, kako je rekao Rast: „Život je krug nasilja i poniženja. I vrijeme je da se prekine sa tim.“
