Knjiga govori o stvarnim junacima koji prolaze kroz mrak da bi od njega nešto naučili, ne plaseći se dubina sopstvene duše znajući koliko ona može biti opasna i kako je lako izgubiti se u njoj. Ali junak mojih pjesama što se više odaljava od samog sebe on se više sebi približava, i dozvoljava da ga patnja daruje mudrošću. Što više boravi u hodnicima vlastite duše u mraku, heroj mojih pjesama nalazi vlastite svjetlo koje isijava iznutra.

Knjiga je nastala veoma brzo, u naletu inspiracije koja me vodila. Knjiga je stavljena po strani i čekala pravi momenat da ugleda svjetlost dana. Knjiga u sebi nosi određene poruke ali i misaona pitanja. Umjetnost za mene je besmrtnost, i ona se živi. Bilo kao njen konzument ili stvaralac, ona je poput disanja.

Godina 1857. bila je godina revolucije u poeziji, kada izlaskom zbirke „Cveće zla“ u liriku ulaze do tada u njoj neviđene teme poput seksa, smrti, lezbijske ljubavi, tuge, vina... U svom poetskom manifestu simbolizma, u programskoj pesmi „Veze“, Šarl Bodler je izneo teoriju univerzalnih analogija, odnosno veza, saglasja, i time otvorio put jednoj sasvim novoj epohi, koja će izvršiti uticaj na sve potonje periode. On je smatrao da je pesnik tumač simbola, sa ulogom u povezivanju sveta simbola koji je potrebno protumačiti, sa svetom realnosti čitalaca.