The Wall

Submitted by Bozica on 03/09/2013 - 15:56

The Wall 2

Istorija čovečanstva je istorija zločina, koji se stalno iznova i iznova ponavljaju – to je ono što bi Rodžer Voters želeo da upamti naše društvo, ušuškano iza svog Zida izgrađenog od ispraznih „potrošačkih” vrednosti, besmisla i apatije.

Jedan od osnivača velikog Pink Flojda je pretprošle večeri u Beogradskoj Areni izveo čuveni album The Wall, i priredio audio-vizuelni spektakl za pamćenje.

Pre svega, treba reći da ovo ni u kom smislu nije običan koncert - već više performans, zaokružen koncept kao i sam album - savršeno upotpunjen zapanjujućom scenografijom, zvučnim i vizuelnim efektima, koji nisu tu tek da impresioniraju i zabave, već su i te kako svrsishodni i šalju snažnu poruku.

Koncert otvara In the Flash, na bini vidimo poluizgrađen zid i iza benda se polako pojavljuju imena i kratke priče mnogih ljudi koji su bili žrtve ratova, brojnih sukoba koji su se odigrali u vremenima iza nas, ili koji i dalje traju. Vidimo lica ljudi iz raznih krajeva sveta, različitih polova, godina, zanimanja, prošlosti, opredeljenja - svi oni koji dele zajedničku sudbinu žrtvi i koji su postali samo još jedna cigla u zidu u borbi za maglovite ciljeve čiji su oni, tek, beznačajan deo. Uz to započinje priča o Pinku, junaku ovog albuma koji i sam postaje žrtva, kao i njegov otac pre njega.

The Wall 3

Rodžer nam dalje govori o odrastanju svog alter-ega, i počinje čuvena Another brick in the wall, pesma koja je postala simbol pobune đaka širom sveta, a koju on izvodi zajedno sa decom iz Prihvatilišta. Sceni se pridržuje i ogromna, groteskna figura Učitelja, koja upečatljivo simboliše obrazovanje danas - sistem koji je uskogrudan, ograničen, stvoren tako da „programira” učenike da razmišljaju onako kako to odgovara sistemu, koji guši kritičko mišljenje i svaki pokušaj da se razmišlja sopstvenom glavom.

The Wall 1

Izgubljen u takvom svetu, Pink se u pesmi Mother pita kako treba živeti, kome verovati, i tone sve dublje u svoju otuđenost, gradeći zid oko sebe – što se manifestuje na samoj sceni koja se sve više „zatvara” novim ciglama, i gubi kao i svaki tračak plavog, slobodnog neba (Goodbye blue sky). Umesto ptica, nebo preplavljuju avioni koji, simbolično, bacaju simbole svih svetskih religija, i najzad i najvećih korporacija današnjice – koje su uzročnici najvećeg broja ljudskih sukoba.

Pink u Young lust zatim otkriva seksualnost, koja je u njegovom i našem svetu krajnje sirovo eksploatisana i iskazana bez ikakve trunke osećajnosti, lišena svog istinskog smisla, dok na samoj završnici prvog dela koncerta preovladava osećaj potpune usamljenosti i izolovanosti, i zid je konačno izgrađen do kraja, zaklanjajući čitavu binu, i stvarajući autentični osećaj blage nelagode i klaustofobije kod same publike.

The Wall 4

Na početku drugog dela koncerta neko, sa druge strane zida, doziva (Hey you, is there anybody out there?) bespomoćan i izgubljen u beznađu, i savršeno dočarava osećanja otuđenosti savremenog čoveka, zatrpanog u materijalnom, ograđenog svojim zidovima nepoverenja, nemogućnosti izgradnje zdravih odnosa sa ljudima oko sebe, sa samim sobom, potonulog u apatiju koja kulminira u prelepoj Comfortably numb, pesmi sa jednom od najlepših gitarskih solaža ikada.

U takvom stanju, čovek se rado odriče svoje slobode, i prihvata maniju moći i vlasti (Run like hell, Waiting for the worms), dok ne dođe do konačnog sloma – trenutka kada Pink započinje grozomorno suđenje samom sebi (The Trial), što je na sceni praćeno moćnim i upečatljivim ilustarcijama koje se projetkuju na zidu, stvarajući savršen i potpun doživljaj. Ono što sledi je konačno rušenje zida – konačna pobeda nade, svetlosti i vere u ljudski rod, koje simbolizuje slika devojčice raširenih ruku. Rodžer predstavlja svoj bend i zahvaljuje se na srpskom – što je bio lep gest. Ostavlja nas u nadi da ćemo srušiti svoje zidove, i one u sebi i one koje nas dele od drugih.

Zanimljivo je što je Beograd imao prilike da vidi ovaj koncert u vreme kada napad na Siriju, isti onaj koji je i sam doživeo 1999. godine, samo što nije počeo, i kada je izraziti jasan antiratni stav i empatiju za te nesrećne i više neophodno. Nadajmo se da je The Wall barem malo doprineo tome.

Za kraj treba pomenuti još samo jednu poruku sa Zida: Mother should I trust the government? – Nema jeb*ne šanse!

 

 

Napomena: 
Nijedan deo teksta ne sme biti reprodukovan bez prethodnog odobrenja autora ili redakcije portala. Nećemo objavljivati uvredljive, nepristojne i netolerantne komentare.
Podeli: