Den Braun je izuzetan pisac trilera i majstor pretvaranja nekad smiješnih teorija zavjere u sada veoma moguću stvarnost koja je čvrsto argumentovana i prihvatljiva čak i (polu)skepticima. Ono što je Alfred Hičkok predstavljao u dvadesetom vijeku za gledaoce to Den Braun predstavlja danas za čitaoce – on je kralj napetosti.
„Da Vinčijev kod” je triler koji je ovog prilično nepoznatog pisca učinio svjetski popularnom i voljenom zvijezdom. Sadrži sve elemente koji su potrebni za dobar triler: inteligenciju, slojevitu i zamršenu priču, detalje, istorijske činjenice, nedostatak vremena, sigurnu propast ako se učini samo jedan pogrešan korak... Pored toga, cijela priča je umotana u tamu. Likovi se bore za svoje živote i svoju slobodu, ali u isto vrijeme pokušavaju otkriti najbitnije znanje koje se čuvalo kao tajna i ne smije pasti u pogrešne ruke jer bi otkrivanje promijenilo svijet koji poznjemo na globalnom nivou. Negativci su, shvatio sam radeći detaljnu karakterizaciju likova još prije nekoliko godina kad sam se prvi put dokopao knjige „Da Vinčijev kod”, izuzetno kompleksni i pažljivo razvijeni. Svi antagonisti imaju izuzetne motivacije da prvi stignu do cilja – bile one pragmatične i sebične ili čak razvijene u zanosu ideje o revoluciji percepcije čovjeka u odnosu na istoriju i moć čuvanja tajne kao što je potomstvo Spasitelja. U njihovim glavama su motivi za antagonizam potpuno opravdani, iako je najstrašniji od negativaca smatrao da se mučenjem samog sebe čisti od grijeha. Sajlas, albino psihopata, sva zvjerstva koja čini pravda kao uslugu čovjeku koji je spasio njegov mizerni život – biskupu Aringarosi. Biskup je umiješan kao zbunjen i prevaren saradnik na razotkrivanju tajne Sionskog priorata, a genijalni um iza svega je ser Li Tibing. Iako je Tibing izazvao čitav zaplet, on se uvodi u priču tek na polovini knjige, i čitaoci ni u najluđim snovima ne bi „imali duše” uopšte posumnjati na divnu ličnost kao što je ovaj stari vitez. On se od prve pojave postavlja kao šarmantan i druželjubiv prijatelj Roberta Langdona, i to ne samo fizičke pojave u kući, nego već na ulazu u svoje dvorište Robertu postavlja simpatična pitanja da bi se uvjerio da ga može pustiti u svoju kuću kao prijatelja, a ne prevaranta. Genijalac koji je svoj život posvetio izučavanju simbola i misterija iza najpoznatijih djela ljudske istorije, Ser Li Tibing otkriva tajnu koju je Sionski priorat čuvao dvije hiljade godina i želi da je iznese u javnost i „objavi spise Sangreala kada nastupi Kraj dana.” (Braun, 2006, 358)
Koliko god ser Li Tibing bio pametan i pažljiv, dešava mu se ono što se inače dešava genijalnim antagonistima u trilerima – prerano se uvjeri u svoju pobjedu i izgubi sve zbog čega se mučio i za šta je radio. Nasuprot njemu pratimo dvije slučajno povezane priče: o profesoru Robertu Langdonu, čuvenom simbologu, i Sofi Nevo, agentici koja je unuka Velikog majstora Sionskog priorata i, na kraju saznajemo – potomak Isusa Hrista. Njih dvoje se bore za svoje živote i zaostavštinu Velikog Majstora – kustosa Luvra Žaka Sonijera.
Komplikovan zaplet sa ogromnim brojem informacija koje se plasiraju čitaocu razrsješava se u potpunosti na posljednjim stranicama knjige – čitalac osjeća zadovoljstvo što je shvatio šta se desilo i danima priča prijateljima o tajnama Sionskog priorata, iznoseći čvrste argumente (parafrazirajući odlomke iz knjige) i pogrešno navodeći anagrame. Znam da nisam jedini! Ipak, „Da Vinčijev kod” se predstavlja kao krajnje nerazumljiva priča, ali je istina da podiže samopouzdanje čitaoca jer zaista jeste lako štivo za čitanje i prava poslastica poslije „Ane Karenjine”. Takođe, pošto je sve detaljno objašnjeno, čitaoci imaju priliku da nauče mnoge istorijske činjenice i time prošire svoj horizont u oblasti opšte kulture.
Ekranizacija trilera „Da Vinčijev kod” bila je najbolja stvar koja se mogla desiti Braunu i timu koji je radio na snimanju filma. Roberta Langdona glumi legendarni Tom Henks koji je stvoren za tu ulogu jer je maestralno odigrao poznavaoca istorije i predavača, a nasuprot njemu šarmantnog viteza Lija Tibinga glumi šarmantni vitez Ijan Makelen. Publika nije mogla ne voljeti ser Tibinga jer ga je igrao njihov omiljeni i neponovljivi Gandalf.
Den Braun je ranije napisao roman „Anđeli i demoni”, izuzetan triler koji je postigao popularnost tek nakon ekranizacije „Da Vinčijevog koda”, da bi onda i sam dobio filmsku adaptaciju. A poslije ogromnog porasta popularnosti i očigledne zaluđenosti simbologom Langdonom, upušta se u pisanje možda najboljeg romana svoje karijere – „Izgubljenog simbola”. Priču je smjestio u Sjedinjene Američke Države i obradio misterije koje su vezane za Slobodne zidare. „Izgubljeni simbol”, malo drugačiji od prethodnih trilera, postaje bestseler, ali zbog svoje obimnosti nikada ne dobija adaptaciju iako se o istoj mnogo pričalo. Braun potvrđuje da je to posljednja priča koja prati Roberta Langdona i javnost se mora oprostiti od jednog od svojih omiljenih junaka knjige i filma. Ipak, Braun kroz naredne godine piše još jedan triler i vraća svog starog lika da se bori protiv masovnog uništenja čovječanstva biološkim oružjem. Prema mom mišljenju, „Inferno” je, iako ima izuzetan naslov, bolje poprište priče (radnja se odvija u Firenci), pa čak i bolju tematiku kroz čitav roman, najgori triler od ova četiri. Koliko god priča bila snažna i zanimljiva i koliko god korice prvog engleskog izdanja, koje sam morao imati, bile ugodne za gledanje – rasplet je potpuno razočaranje, jer je od samog početka negativac mrtav, a prividni negativci su glumci zaposleni da pomognu Langdonu da pod pritiskom riješi misteriju i pronađe biološko oružje, te spasi čovječanstvo. „Inferno” je bio veliki rizik i, na moje još veće razočaranje – neuspjeh.
Bilo kako bilo, „Da Vinčijev kod” je postao klasik i kulturno djelo koje, kako „Vašington post buk vorld” kaže, „prosvjetljuje”. Knjiga ostavlja ogroman utisak na čitaoca, kao što je promijenila živote nekoliko već priznatih umjetnika.
